“Aniet, kun je even meeluisteren?” hoor ik wanneer ik de tweede verdieping schoonmaak terwijl ik bel met mijn zussen. Ik rond het gesprek af, leg mijn doek in de emmer en loop naar beneden. “We luisteren samen, vertel maar,” zegt Simon in de telefoon. In plaats van handsfree luisteren we samen met onze oor tegen de speaker. De matcher van pleegzorg vertelt het verdrietige verhaal van twee meisjes (3 en 6 jaar) die in een crisisgezin zijn geplaatst en daar tot begin volgende maand kunnen blijven. Met de weinige informatie die er is, ontstaat een beeld in ons hoofd. “Sorry dat ik alles overhoop haal, maar willen jullie meedenken of dit bij jullie zou passen?”

Twee weken geleden bespraken we met Claudia dat we na twee jaar pauze weer ruimte in ons huis en hart hebben voor een kind die dat nodig heeft. We bespraken de praktische kanten van pleegzorg en onze wensen. Pleegzorg met potentiële verhuizingen die bij een pastorieleven horen is toch wat ingewikkelder als het gaat om intensief contact met biologische ouders. Nadat we in het verleden mochten zorgen voor pubers en adolescenten, hebben we nu voorkeur voor een jongere leeftijd. “Hebben jullie nog vragen?” vraagt de matcher in ons oor. “Ehm, ja twee. Je vertelde dat er angst is voor sirenes. Wij wonen vlak bij het ziekenhuis. Hoe schat je dat in?” Nadat we ook onze tweede vraag hebben gesteld vraagt Claudia of ze ons maandag kan terugbellen zodat we het weekend erover kunnen nadenken. Zonder overleg of me zelfs maar aan te kijken zegt Simon: “Zullen we over een half uur terugbellen? Dan weten we het wel.” Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Simon heeft de meisjes al in zijn hart gesloten en weet dat dat ook voor mij geldt. Hoewel we even moeten nadenken over wat praktische zaken, weten we allebei dat we dit avontuur graag aangaan.

Na het telefoongesprek geven we elkaar een knuffel, zakken neer op een stoel en kijken elkaar aan. We herkennen het gevoel. Gedachten buitelen over elkaar heen en in gedachten richten we de bovenverdieping, woonkamer en schuur praktischer in. We bidden samen en kijken naar onze planning voor de komende twee maanden. We denken na over de school voor het oudste meisje en vragen ons af welke achtergrond de meisjes hebben. Binnen een half uur bellen we Claudia terug: “De meisjes zijn van harte welkom!” Claudia reageert blij en verwonderd en geeft aan dat we mogelijk pas over een paar jaar weten of de plaatsing definitief is of niet. Om de meisjes op te kunnen vangen wanneer ze het crisisgezin zullen verlaten, besluiten we eerder terug te komen van vakantie (en mijn broer en zijn gezin die in ons huis verblijven ook, waarvoor dank!). Afsluitend vragen we boekentips over pleegzorg voor in de vakantie. We spreken af de meisjes aanstaande donderdagavond te ontmoeten. Simon belt met de preekbeurtenregelaar en ik met mijn collega die het rooster maakt, zodat we de eerste weken zoveel mogelijk als gezin samen kunnen zijn.

Die avond Googelen we van alles: verlofregelingen, gecertificeerde autostoeltjes, wat eten kinderen van drie, speelgoed voor kinderen van zes, ontwikkeling jonge kind, pleegzorgcolumn, hechting bij trauma, Ikea opruimbakken. Het algoritme biedt de rest aan. We brengen onze familie op de hoogte omdat het nieuws te groot is om voor onszelf te houden. Die nacht slaap ik als een roosje terwijl Simon een hoofd vol pleegzorg-minions heeft. De volgende ochtend verslepen we een kast, een bureautje en een bed, maken een lijstje met dingen als ‘vierseizoenendekbed, stopcontactveiligheidsplaatjes, raamsloten, vlaggenlijn’. We ruimen de schuur op voor extra fietsjes. We rijden naar de kringloop met spullen die we niet meer nodig hebben en komen terug met leesboekjes, spelletjes en een wit klepbankje met een hartje bovenin.

Nu het bankje met het hartje in onze woonkamer staat, lijkt de tijd langzamer te gaan. Een week wachten voor we de meisjes ontmoeten voor een eerste kennismaking. We zijn in verwachting en zien uit naar twee meisjes waar we voor mogen gaan zorgen met alle bijbehorende ups en downs. We zijn nieuwsgierig en tegelijk is het ook spannend. Hoe zal het zijn? Zullen ze kunnen hechten? Hoe geven we het contact met ouders en de voogd vorm? Hoe zullen ze het vinden dat we uit de Bijbel voorlezen? Hoe zal de eerste kennismaking zijn? Zullen ze het spannend vinden om hierheen te komen? Hoe moeten we de eerste ontmoeting hier thuis vormgeven? Voor ons is het een feestdag, maar misschien voor hen niet. Eet je op een niet-feestdag eigenlijk frietjes?