Ruim twee jaar geleden zat ze zomaar ineens bij ons op de bank: onze nieuwe pleegzorgbegeleider van Timon. Een vrouw met krullen die sprankelde. Een vrouw waar het mee klikte. Tegelijk eigenlijk ook een wildvreemde waarmee we de twee volgende jaren een band mee zouden opbouwen. Op hoogte- en dieptepunten in ons gezin was ze erbij. Ze informeerde hoe het was na zorg en ziekte, maar reageerde bijna net zo enthousiast als wij over onze vakanties en bekeek met zichtbaar plezier de foto’s.

Ze was een vraagbaak voor ons als we soms niet wisten wat de beste manier was om met een situatie om te gaan. In moeilijke situaties bood ze perspectief en geloofden we weer in datgene waar we aan waren begonnen. We herkenden elkaar in het verlangen om het goede voor elkaar te zoeken en het verlangen om in ons leven dienstbaar te zijn aan God. Ze hielp mee onze grenzen bewaken als we dat zelf soms lastig vonden. Ze was beschikbaar als we haar nodig hadden en gaf ruimte in tijden dat het goed ging. Ruim twee jaar lang bood ze waardevolle ondersteuning, een luisterend oor, bracht ze vrolijkheid en warmte en was ze betrokken op ons gezin. Met haar kregen we laagdrempelig gesprekken over de betekenis van het geloof in ons leven. Een band opbouwen met deze vreemde ging vanzelf omdat we zelden zo’n mooi mens hebben ontmoet.

Vanmorgen was er het afscheid. Afscheid nemen is iets wat heel vaak voorkomt in pleegzorgland. Elke keer loslaten en elke keer een beetje rouw. Omdat we iemand los moet laten die we het liefst zouden vasthouden. Omdat die ander betekenis kreeg in ons leven. Omdat die ander ons goed kende in de mooie momenten van het leven en bij de scherpe randen van het leven. Omdat die ander verbonden is aan een andere regio in ons land en daar nieuwe gezinnen gaat begeleiden. Omdat onze verhuizing naar Zeeland betekent dat er afscheid genomen moet worden. Vanmorgen namen we afscheid van deze prachtige, sprankelende vrouw. Een pleegzorgbegeleider uit duizenden. Tegen haar zeggen we: Eline, dank je wel!